Mag ik ook extrinsiek gemotiveerd zijn?

Als ik terugkijk op mijn basisschooltijd, dan vind ik een verrassende 'motivatielijn'. Als kleuter was ik verliefd op juffrouw Ans. Ik liep met plezier elke dag de klas in. Geen spelletje was me teveel. En ik prikte erop los. Ik wilde haar gewoon zien en soms knuffelen. Het lezen startte met meneer Jos. Wat een fijne man was dat. Hij reikte me boekjes aan uit de schoolbibliotheek die ik thuis mocht lezen. En ... ik genoot van de aandacht en het lezen. Later kwam Monica in de klas. Vlechtjes in d’r haren en een mooie stem. En … ik wilde oh zo graag naar school. In de groep lette ik extra op. Voor haar wilde ik de beste van de klas zijn. Daarna ontmoette ik juf Anke. Zij had prachtige kaarten, die ze uitreikte als je tien stempels had verzameld. Ik was gek op dieren en zij bezat een hele serie die echt voor mij bestemd was. Met uiterste precisie schreef ik tussen de lijntjes: voor stempels en kaarten.